Dysmorfofobia – kiedy pacjent widzi się inaczej

W klasyfikacji ICD-10 należy do zaburzeń hipochondrycznych, według DSM-5 została zakwalifikowana do zaburzeń obsesyjno – kompulsyjnych i podobnych, do której należy też m.in. patologiczne zbieractwo i trichotillomania (niepohamowane wyrywanie włosów). Termin dysmorfofobia ma pochodzenie greckie, oznacza w tym języku brzydotę. Charakteryzuje się przekonaniem o nieestetycznym wyglądzie lub budowie ciała. Są to urojenia i przekonanie o brzydocie. Chorzy spędzają ponad godzinę dziennie na myśleniu o wadach wyglądu, które są niewielkie lub nie istnieją. Ciągłe zaabsorbowanie tym wywołuje złe samopoczucie. Na co zwracają uwagę chorzy? Mogą to być: trądzik, zmarszczki, ozszerzone pory, blada cera, owłosienie na twarzy, przerzedzenie włosów. Zaburzenie to dotyczy również wielkości i kształtu określonych części twarzy (głównie nosa) oraz obejmuje wszystkie partie ciała. Chorzy zwracają przesadną uwagę na piersi, wygląd genitaliów i ilość tkanki tłuszczowej. Mogą się postrzegać jako osobę małą i słabo umięśnioną, mimo że w  rzeczywistości mają posturę normalną lub nawet atletyczną. 

Jakie są objawy i skutki dysmorfofobii?

Prawie wszyscy cierpiący na to schorzenie powtarzają pewne rytualne zachowania: ciągłe sprawdzanie, ukrywanie lub poprawianie defektu. Może być to zasłanianie mankamentu makijażem, odpowiednią fryzurą, ubraniem. Bardzo często osoby te porównują się do innych i odczuwają trudności w oglądaniu własnego odbicia w lustrze. Choroba wpływa także na społeczne interakcje: przyjaźnie, związki intymne, relacje z członkami rodziny. Są osoby całkowicie nie opuszczające własnego domu przez wiele lat, bo wydaje im się, że inni ludzie ciągle zwracają uwagę na ich defekt i śmieją się z niego.

Zabieg medycyny estetycznej nie rozwiązuje problemu chorego. Charakterystyczne dla tego zaburzenia jest wyszukiwanie innego, nowego defektu w swoim wyglądzie.