Łuszczyca stygmatyzuje. Bardzo często przyczynia się do pojawienia zaburzeń lękowych, depresji czy uzależnień. Chorzy na co dzień borykają się z ogromnym poczuciem wykluczenia. Unikają korzystania z pływalni, wspólnych łaźni i pryszniców, opalania się czy uprawiania sportu. Rezygnują z wizyt u kosmetyczki czy fryzjera.
prof. dr hab. n. med. Aleksandra Lesiak o łuszczycy
specjalista dermatolog-wenerolog, profesor pełniąca funkcję koordynatora Oddziału Dziecięcego Kliniki Dermatologii Dziecięcej i Onkologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, wykładowczyni akademicka
To niestety nie koniec dramatu. Dodać należy, że u jednego na 10 pacjentów w czasie trwania choroby wystąpią bądź już występują objawy łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Choroba predysponuje także do szeregu innych schorzeń ogólnoustrojowych, w tym powikłań sercowo-naczyniowych, zaburzeń gospodarki lipidowej, a ostatecznie może doprowadzić do zespołu metabolicznego. Dodatkowym wyzwaniem dla każdego lekarza jest leczenie łuszczycy u dzieci i młodzieży. Tu sytuację poprawiło wprowadzenie leków – mam nadzieję, że wkrótce refundowanych – posiadających rejestrację w terapii tej choroby u dzieci. Optymizmem napawa, że chociaż wciąż do końca nie umiemy określić wszystkich przyczyn łuszczycy, to dokonaliśmy ogromnego postępu w rozumieniu i leczeniu tej choroby.
Rozpoznanie łuszczycy
W typowych przypadkach rozpoznanie łuszczycy opiera się na ocenie morfologii zmian skórnych oraz charakterystycznego umiejscowienia wykwitów (skóra owłosiona głowy, wyprostne powierzchnie łokci i kolan, okolica krzyżowa, paznokcie). W przypadku wątpliwości co do słuszności rozpoznania klinicznego wskazane jest pobranie wycinka skóry ze zmiany chorobowej i histologiczna weryfikacja rozpoznania. Wciąż nie mamy pełnej zgodności w sprawie podziału łuszczycy zwykłej w zależności od ciężkości choroby. Ostatnio utrwaliła się tzw. reguła dziesiątek, zgodnie z którą za łuszczycę łagodną uznaje się te przypadki choroby, w których zmiany skórne zajmują mniej niż 10% całkowitej powierzchni ciała (Body Surface Area, BSA < 10%) i ich nasilenie określone wskaźnikiem PASI (Psoriasis Area and Severity Index) nie przekracza 10 punktów, a negatywny wpływ choroby na jakość życia pacjentów oceniony według wskaźnika DLQI (Dermatology Life Quality Index) jest mniejszy niż 10 punktów. Spełnienie jednego kryterium (czyli BSA ≥ 10% lub PASI ≥ 10 pkt, lub DLQI ≥ 10 pkt) upoważnia do rozpoznania łuszczycy o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Chorzy z łuszczycą łagodną mogą być leczeni jedynie lekami miejscowymi, natomiast pacjenci z łuszczycą umiarkowaną do ciężkiej powinni otrzymywać dodatkowo leki ogólne lub fototerapię. W pewnych sytuacjach klinicznych (np. istotne zajęcie przez chorobę widocznych okolic ciała, nasilone zajęcie skóry owłosionej głowy, okolic narządów płciowych, istotne zajęcie rąk lub stóp, niemożność wykonywania zawodu z powodu zmian łuszczycowych) leczenie ogólne jest zalecane nawet w przypadkach sklasyfikowanych jako łuszczyca łagodna. Zastosowania leczenia ogólnego mogą wymagać wszystkie odmiany łuszczycy krostkowej – zarówno łuszczyca krostkowa uogólniona, jak i łuszczyca krostkowa ograniczona (łuszczyca krostkowa dłoni i stóp, zapalenie ciągłe krostkowe kończyn), łuszczycowe zapalenie stawów czy łuszczyca paznokci.
Leczenie łuszczycy
Celem leczenia zmian skórnych w przebiegu łuszczycy jest oczywiście pełne ustąpienie zmian skórnych, jednak nie zawsze się nam to udaje osiągnąć, zwłaszcza u pacjentów z dużym nasileniem choroby. Z tego względu leczenie można uznać za skuteczne, jeśli w jego wyniku udaje się uzyskać redukcję wskaźnika PASI o przynajmniej 90% (PASI-90). Regułą powinno być kontynuowanie terapii w celu uzyskania długotrwałej kontroli choroby, pod warunkiem że u chorego nie obserwuje się istotnych działań niepożądanych leczenia. W pewnych sytuacjach taka terapia może być jednak przerwana (np. planowanie poczęcia dziecka, wystąpienie przeciwwskazań). Ponowne rozpoczęcie leczenia ogólnego należy rozważyć, jeśli nasilenie łuszczycy się zwiększy o wartość PASI ≥ 5 pkt i/lub DLQI ≥ 5. Ponowną terapię powinno się rozpocząć od leczenia, po którym pacjent wcześniej uzyskał założony cel terapeutyczny, jeśli nie ma przeciwwskazań lub nie zachodzą inne okoliczności decydujące o zmianie metody terapeutycznej.
Perspektywy leczenia łuszczycy
Niewątpliwym przełomem w terapii łuszczycy było wprowadzenie leków biologicznych. W Polsce leki te są dostępne w ramach programów lekowych NFZ B.45 dla pacjentów powyżej 6. roku życia. Jako eksperci mamy nadzieję, że w najbliższym czasie nastąpią zmiany w programie lekowym leczenia łuszczycy, a obligatoryjne przy niektórych lekach przerwy w leczeniu zostaną zniesione, gdyż ich występowanie nie miało medycznego uzasadnienia.
Jednym z częstych powikłań po mezoterapii i innych zabiegach związanych z iniekcjami, bywają drobne siniaki czy krwiaki. Ich rozmiary zwykle są niewielkie. Jednak rozsiane po …
W pewnym wieku samo odżywianie i pobudzanie syntezy kolagenu i elastyny może być niewystarczające. Właściwe proporcje twarzy tracimy na skutek wielu rozmaitych procesów. To nie …