Modelowanie pośladków – jakie metody są najbezpieczniejsze?

A co z mniej inwazyjnymi sposobami?

Sprawdzoną metodą powiększania pośladków obarczoną minimalnym ryzykiem jest podanie kwasu hialuronowego. Moim zdaniem to jest bardzo dobra metoda, szczególnie jeżeli korekcja nie ma być bardzo duża. Kwas hialuronowy daje nam natychmiastowy efekt, w dodatku jest naturalnym składnikiem tkanki łącznej. Nie tylko stymuluje powstawanie własnego kwasu hialuronowego i produkcję fibrynogenu, lecz także daje natychmiastową objętość. Tą metodą najlepsze wyniki uzyskuje się w niewielkich korekcjach, te bardzo duże, jak przy masywnym przeszczepie tłuszczu i zastosowaniu dużych implantów, też można osiągnąć, ale trzeba to rozłożyć w czasie na kilka etapów podania, żeby mieć kontrolę nad tym, co robimy, i żeby wprowadzenie dużej ilości kwasu hialuronowego nie spowodowało dużego odczynu zapalnego, obrzęku, gorszego ukrwienia tkanek.

Technika jest łatwa, podanie jest podskórne w warstwę tłuszczu. Ryzyko podania donaczyniowego jest małe, zwłaszcza przy aspirowaniu sprawdzającym, czy rzeczywiście jesteśmy w tkance tłuszczowej, a nie w naczyniu. Najlepiej podawać preparat kaniulami, by jeszcze bardziej zwiększyć bezpieczeństwo. 

Można również stosować kwas polimlekowy, który nie tyle jest wypełniaczem, ile stymulatorem procesów fibrynogenezy. Początkowo działa jako wypełniacz przez podanie konkretnej objętości preparatu, a potem stymuluje fibroblasty do wytwarzania nowego kolagenu. Efekt ten jest długotrwały. Kwas hialuronowy utrzymuje się około roku, a po modelowaniu kwasem polimlekowym efekt utrzymuje się przez co najmniej dwa lata.

Kwas polimlekowy jest stosowany głównie do warstw powierzchownych, do zwiększenia napięcia i gęstości tkanek. Nie jest on w pierwszym rzucie techniką do dużego powiększania objętości.

Jeśli chodzi o nieinwazyjne metody, o których Pan wspominał, to jak przedstawia się trwałość efektu każdej z nich? 

35–50 proc. tłuszczu podanego jako lipotransfer ginie szybko – w ciągu 6–8 tygodni, a tkanka, która przeżyje i którą możemy ocenić po mniej więcej czterech miesiącach, pozostaje na lata, chyba że pacjent chudnie. Wtedy ten tłuszcz jest spalany tak jak okoliczna tkanka.  Objętościowo także najwięcej można podać tłuszczu, jeżeli mamy skąd do pozyskać. W tej procedurze mamy możliwość modelowania kształtu w sposób prawie dowolny. Z kolei implant daje nam pewną objętość, której nie tracimy, ale nie możemy go modelować. Możemy nim tylko wypełnić pośladki, jest najbardziej prymitywnym sposobem zwiększania objętości – w pewnym miejscu wkładamy jakby poduszkę i nie mamy możliwości jej cyzelowania, uzupełnienia zagłębień. Ma on zwykle około 200–300 ml objętości. 

Kwasem hialuronowym możemy uzyskiwać podobne objętości jak przy podaniu tłuszczu, z tym że też trzeba to rozkładać w czasie, bo jednorazowe podanie bardzo dużej ilości tej substancji zwiększa ryzyko wystąpienia powikłań. Łatwo jest go modelować podobnie jak tłuszcz, efekt mamy pewny, z tym że utrzymuje się w pełni około roku. Wiadomo, że on się będzie powolutku wchłaniał, zawsze można go dostrzyknąć i utrzymywać cały czas efekt, który nas zadowala, trzeba to robić w miejscach, gdzie z czasem powstają zagłębienia. Wtedy objętość dodawanego kwasu hialuronowego nie musi być tak duża jak za pierwszym razem, bo on tylko poprawia i utrwala uzyskane rezultaty. 

Czy kwas hialuronowy i tłuszcz poprawiają jednocześnie strukturę skóry?

Kwas hialuronowy tak – podobnie jak kwas polimlekowy. Przy podaniu tłuszczu głównie liczymy na komórki macierzyste, które się w nim znajdują. Wokół stymulacji nimi skóry pojawiło się ostatnio wiele kontrowersji. Nam jednak przede wszystkim chodzi o objętość.

Jak kwalifikuje się pacjentki do zabiegów modelowania pośladków?

W medycynie i chirurgii estetycznej odbywa się to przeważnie na życzenie pacjenta. Jednak gdy mówi on – a częściej ona – że chciałaby mieć daną część ciała piękną, to trzeba się przede wszystkim dowiedzieć, co znaczy dla niej piękno w tym przypadku. Trzeba dokładnie ustalić, czego pacjentka oczekuje, i wtedy wiemy, co powinniśmy zrobić, by móc osiągnąć taki efekt. Możemy proponować różne rozwiązania, które różnią się ceną, inwazyjnością, liczbą i ciężkością ewentualnych powikłań. To wszystko musimy pacjentce przedstawić i potem razem wybieramy drogę, która najbardziej będzie ją zadowalała. 

Czy pacjentki mają oczekiwania realne, czy wyolbrzymione?

Kwalifikując do zabiegu, musimy zwracać uwagę na to, czy oczekiwania pacjentki są realne, bo jeśli ma ona wymarzony, wyidealizowany wzór, o tym który wiemy, że nie będzie osiągalny, to zależy jej to wytłumaczyć, a w trudniejszych przypadkach zrezygnować z wykonania zabiegu, bo cokolwiek byśmy zrobili, pacjentka nie będzie zadowolona. Trzeba z nią przedyskutować przebieg zabiegu i jego wynik, możliwe powikłania i być czujnym, czy pacjentka akceptuje trudności, z którymi będziemy się borykali. Wykonujemy pewne czynności, które mają doprowadzić do tego, by powstał obraz, jakiego pacjentka sobie życzy, ale nie zawsze gwarantują one idealne rozwiązanie.

W jakim stopniu różne metody wiążą się z dolegliwościami podczas rekonwalescencji pozabiegowej?

Po przeszczepie tłuszczu należy oszczędzać okolicę operowaną, nie obciążać jej, nie traumatyzować, np. spać na brzuchu. Siadanie jest możliwe, jeśli ktoś siada na guzach kulszowych, bo modelujemy głównie część ponad tymi guzami. Przez pewien czas nosi się także ubranie uciskowe na okolicę, z której tłuszcz był pobrany. Trzeba ją także systematycznie masować. 

W każdej metodzie jest wskazane oszczędzanie tej okolicy. Najmniej ograniczeń mają pacjenci po podaniu kwasu polimlekowego, w zasadzie od razu wracają do normalnej aktywności – tylko przez tydzień nie mogą brać gorących kąpieli w wannie, chodzić na basen czy do sauny. No i przez pięć dni absolutnie muszą wykonywać krótkie masaże okolicy zabiegowej. 

Z kolei po podaniu kwasu hialuronowego również nie należy tej okolicy obciążać, by kwas nie migrował, bo wtedy będziemy niekorzystnie modelować pośladek. Zapewnijmy przynajmniej 2–3 tygodnie spokoju, żeby kwas hialuronowy się tam wbudował i nie przemieszczał.

Im metoda jest bardziej inwazyjna, tym możemy się liczyć z większą liczbą powikłań, począwszy od infekcji, przez krwawienie, krwiak, zropienie rany, a przy przeszczepie tłuszczu głęboko w mięsień pośladkowy na powikłaniach zatorowych skończywszy.

Podanie kwasu polimlekowego i hialuronowego wiążą się ze stosunkowo najmniejszą liczbą powikłań. Aplikuje się je dosyć powierzchownie i nie w tak dużych ilościach. Zostawiają też mniejsze ranki w punktach wkłucia. Przy stosowaniu kaniul czasem nie ma nawet żadnego siniaka. Występuje też mniejsze ryzyko skaleczenia naczynia czy nawet skaleczenia końcówek nerwowych.

Jeżeli przy podawaniu kwasu polimlekowego stosuje się odpowiednią głębokość podania, czyli nie za płytko, i jeżeli wykorzystamy technikę cofania się kaniuli oraz pozostawiania niewielkich depozytów kwasu, nie powinno być także powstawania guzków ziarninowych, które mogą pojawić się przy płytkim i bolusowym podaniu. Przy stosunkowo grubej skórze tej okolicy preparat podajemy podskórnie, nie śródskórnie. Kwas polimlekowy głównie stymuluje produkcję kolagenu, hialuronowy częściowo stymuluje, głównie jednak jest wypełniaczem. To je zasadniczo różni.

Czy kwas polimlekowy daje szansę uzyskania jednak porównywalnej objętość do hialuronowego? 

Raczej nie, na ogół jest stosowany do stymulacji przy wiotkiej skórze. Daje jej napięcie, ale nie daje wielkiej objętości. 

A które metody dają najlepsze efekty modelowania kształtu i liftingu pośladków? Które są przeznaczone dla dojrzalszych pacjentek? 

Lifting to jest podniesienie, to chirurgiczny termin, chyba że damy tak dużą objętość, że tkanki napną się jak balonik i nabiorą kształtu. Dodanie objętości nawet tylko w górnej części pośladka podnosi automatycznie także jego dolną część. Jednak przy dużym opadaniu pośladka, zmarszczonych fałdach podpośladkowych, jest raczej wskazany typowy lifting. 

Jakie substancje można łączyć z sobą w modelowaniu i powiększaniu pośladków? Czy można je podać w trakcie jednego zabiegu?

W zależności od tego, co chcemy osiągnąć, do implantów można dodać przeszczep tkanki tłuszczowej, kwas hialuronowy lub polimlekowy. Niektórzy łączą kwas hialuronowy i polimlekowy. Ja osobiście nie przepadam za połączeniami różnych preparatów w jednej strzykawce, gdyż może dojść do różnych nieprzewidzianych interakcji. Zresztą te preparaty podajemy troszeczkę inaczej. Lepiej według mnie podawać każdy preparat oddzielnie, nawet jeżeli robimy tak w trakcie tego samego zabiegu. Można za to zastosować preparaty warstwowo – kwas polimlekowy do poprawienia jakości i napięcia skóry, a kwas hialuronowy do zwiększenia objętości i stymulacji głębszych warstw tkanki łącznej. Jeżeli bardzo mieszamy techniki, to czasem – przy reakcji uczuleniowej bądź zapalnej – możemy nie wiedzieć, jaka jest ostatecznie przyczyna, czy to tylko uraz, czy reakcja na któryś z kwasów. Choć to rzadkość, by były jakiekolwiek ujemne reakcje na kwas hialuronowy lub polimlekowy, jeżeli nie dojdzie do zatkania naczynia. Te substancje są bardzo wnikliwie sprawdzane pod względem ryzyka niekorzystnych reakcji organizmu.Na pewno można łączyć tłuszcz z osoczem bogatopłytkowym, bo to zwiększa przeżywalność komórek tłuszczowych. Jednak podchodziłbym bardzo ostrożnie do różnego rodzaju koktajli zindywidualizowanych, bo nie panujemy nad różnymi nieprzewidywalnymi czynnikami. 

Szczęśliwie pacjentki coraz częściej oczekują naturalnych, nieprzerysowanych rezultatów, które są możliwe do osiągnięcia bezpieczniejszymi metodami. One także mniej je przerażają, dzięki czemu więcej kobiet (i mężczyzn!) decyduje się na zabiegi. A mniejsze ryzyko dla pacjenta, to także mniejsze ryzyko i obawy dla lekarza. Nowe preparaty wprowadzane na rynek i techniki ich podawania zapewniają nam coraz lepsze efekty. Warto się do nich przekonać, mają wiele mocnych atutów.