Kiedy hialuronidaza może nie działać?

Co się dzieje po wstrzyknięciu hialuronidazy?

Po wstrzyknięciu do organizmu jej aktywność stopniowo maleje z biegiem czasu w wyniku rozcieńczenia, dyfuzji i dezaktywacji. Dezaktywacja jest spowodowana działaniem antyhialuronidaz, które zachodzi z różną szybkością w tkance podskórnej i osoczu. W eksperymencie na gryzoniach okres półtrwania hialuronidazy w tkance podskórnej wynosił poniżej 30 minut, a jej aktywność częściowo utrzymywała się w zależności od eksperymentu do 1 godziny. W osoczu okres półtrwania po dożylnym wstrzyknięciu hialuronidazy u ludzi wynosił od 2 do 3 minut i nawet wielokrotne wstrzyknięcia nie powodowały trwałego podwyższenia poziomu hialuronidazy w surowicy. Przyczyną krótkiego okresu półtrwania hialuronidazy w osoczu ludzkim jest obecność w osoczu licznych inhibitorów hialuronidazy oraz metabolizm hialuronidazy w nerkach i wątrobie.

Wpływ leków na hialuronidazę

Na hialuronidazę w organizmie wpływają również leki.

Antagoniści hialuronidazy obejmują:

– środki przeciwzapalne (np. indometacyna, deksametazon i salicylany);

– liczne związki pochodzenia roślinnego (np. flawonoidy i przeciwutleniacze);

– leki przeciwhistaminowe;

– stabilizatory komórek tucznych;

– heparynę;

– witaminę C;

– dikumaren i radiograficzne środki kontrastowe.

Stężenie inhibitorów hialuronidazy może wzrosnąć w zależności od stanu fizycznego danej osoby. W reakcjach ostrej fazy, takich jak oparzenia, posocznica i wstrząs, poziom inhibitora hialuronidazy wzrasta, aby zapobiec zapaści krążeniowej poprzez zmniejszenie szybkości obrotu kwasu hialuronowego.

Dlaczego hialuronidaza może nie zadziałać?

– Hialuronidaza rozpuści wypełniacz kwasu hialuronowego tylko pod warunkiem, że będzie miała dostęp do wiązań wewnątrzcząsteczkowych w kwasie hialuronowym.

– Czynnikami zakłócającymi dostęp jest liczba wiązań poprzecznych pomiędzy cząsteczkami kwasu hialuronowego oraz stężenie kwasu hialuronowego.

– Im bardziej usieciowane, tym trudniej hialuronidazie uzyskać dostęp do miejsc wiązania wewnątrz wypełniacza z kwasu hialuronowego. Z tego powodu wypełniacze o silnym usieciowaniu wymagają długiego czasu na rozpuszczenie.

– Ponadto im wyższe stężenie kwasu hialuronowego, tym wolniej będzie on rozpuszczany przez hialuronidazę.

– Wypełniacze jednofazowe są słabiej rozpuszczalne w hialuronidazie, ponieważ długie łańcuchy i silne zwykle sieciowanie utrudniają działanie hialuronidazy w porównaniu do wypełniaczy wielofazowych. W tych drugich obecność różnej długości łańcuchów i mniejsza ilość czynnika sieciującego zwiększają możliwość dostępu hialuronidazy do struktury depozytu kwasu hialuronowego.