Dysmorfofobia – prawdziwy przypadek pacjenta z gabinetu psychoterapeuty

Zaburzenie dysmorficzne ciała

Pan Adam wyraźnie wskazał, że jest mu bardzo trudno, ponieważ jest przekonany, że jego klienci oceniają go, patrząc na jego dziwaczny nos. Znacznie lepiej czuje się w sytuacji, gdy twarz jest zakryta maseczką. Jednak nie może jej używać w towarzystwie kolegów, przez co ilość znajomych znacząco ograniczył. Wspomniał również, że często przegląda się w różnych lustrzanych przedmiotach. Pan Adam wspomniał, że mama często komentowała jego problemy z trądzikiem, mówiąc, że nie ma już cierpliwości, że jest jedynym w rodzinie, który ma takie problemy, wskazując, że niepokoi się czy znajdzie kogoś do życia przez te zmiany na skórze. Mając 16 lat targnął się na swoje życie, ale lekarze stwierdzili, że to dlatego, że ma problemy z zaadaptowaniem się do nowej klasy w liceum.

Zaburzenie dysmorficzne ciała zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania. Jest często błędnie diagnozowane, ponieważ współwystępują z nim duża depresja i lęk społeczny, a te są znacznie bardziej powszechne w ogólnej populacji młodzieży. Młodzi ludzie odczuwają niechęć w dzieleniu się swoimi obawami dotyczącymi wyglądu, często są one bagatelizowane, traktowane jako nadmierna fanaberia wieku dojrzewania. Rodzice nie podejmują rozmów, często sami stają się osobami przyczyniającymi się do zaostrzenia zaburzenia poprzez zbyt wysokie wymagania i oczekiwania wobec dziecka.

Dysmorfofobia ciała w gabinecie lekarza medycyny estetycznej

Osoby z dysmorfią ciała uważają, że to wygląd przyczynia się do ich cierpienia, dlatego poszukują rozwiązania problemu właśnie w gabinetach medycyny estetycznej i klinikach chirurgii plastycznej. Jednak, jak się okazuje, zabiegi te rzadko skutkują poprawą objawów, mało tego – mogą przyczynić się do ich zaostrzenia i pogorszenia zaburzenia.

71 procent osób z tym zaburzeniem poszukiwało rozwiązania swojego problemu, z czego 64 procentom wykonano oczekiwane zabiegi. Niestety osoby te nie potwierdziły satysfakcji z wykonanych procedur, co gorsza – prowadziły do zaostrzenia objawów w ciągu od 3 do 6 miesięcy od wykonanego zabiegu. Tylko 3,6 osób deklarowało poprawę samopoczucia. U niektórych pacjentów po leczeniu pojawiły się nowe obawy dotyczące wyglądu, co jest zgodne z opisem przeniesienia uwagi z jednej cechy na inną w trakcie.

W swoim doświadczeniu jako konsultant i w swojej klinice, spotykałam się z konsekwencjami obecności pacjenta z dysmorfią ciała. Wielokrotnie podkreślałam, że są to osoby cierpiące ból psychiczny, opisując go często jako odczuwany w ciele (dużo napięcia lękowego) ale podkreślam, że stanowią one również zagrożenie dla lekarzy i personelu medycznego. Ze względu na tajemnicę lekarską, kliniki i lekarze mają ograniczone możliwości obrony swojego imienia. Pacjenci opisują swoich lekarzy jako pastwiących się na pacjentem niekompetentnych psychopatów. Stawiają sobie za cel uratowanie innych przed złem, którego dokonuje taki lekarz. Oczywiście pociąga to wiele problemów prawnych, ale i emocjonalnych. Lekarze ponoszą konsekwencje emocjonalne, próbując zrozumieć, co się stało i często w pierwszym odruchu wchodzą w dyskusję z pacjentem. Pogłębiając swój stan i stan pacjenta. Drugą znacząco niebezpieczniejszą konsekwencją są ataki fizyczne na personel medyczny oraz lekarza, który dokonał zabiegu. Dowiadujemy się najczęściej o nich z mediów.