Dlaczego warto odmładzać miejsca intymne po menopauzie?

Jak starzeje się pochwa?

W związku z prawie 10-krotnym obniżeniem stężenia estrogenów w stosunku do okresu przedmenopauzalnego dochodzi do rozwoju zmian atroficznych w pochwie. Polegają one na:

• zmniejszeniu grubości błony śluzowej;
• zmniejszeniu ilości wydzieliny przy równoczesnym wzroście jej pH;
• zaniku naczyń krwionośnych prowadzących do awaskularyzacji tkanek;
• hialinizacji włókien kolagenowych, jak również fragmentacji włókien elastynowych tkanki łącznej. 

W efekcie, prowadzi to do postępującej utraty elastyczności, skracania oraz zwężenia pochwy, co skutkuje dyspaurenią, skłonnością do występowania otarć, podrażnień i stanów zapalnych.

Dyspaurenia i suchość pochwy

Przyjmuje się, że dyspaurenia (ból w trakcie stosunku) i suchość pochwy, będące najwcześniejszymi objawami starzenia układu moczowo-płciowego, występują u dwóch z trzech 75-letnich kobiet. Bezpośrednią ich przyczynę stanowi zmniejszenie ilości płynu pochwowego. Jest to spowodowane zależnym od hipoestrogenizmu obniżeniem przepływu krwi przez łożysko naczyniowe ścian pochwy. Zmianom zanikowym nabłonka towarzyszą często uporczywy świąd oraz nawracające infekcje dróg moczowych, co pozostaje w ścisłym związku ze wzrostem pH pochwy wynikającym z zależnego od niedoboru estrogenów, zmniejszenia ilości glikogenu, będącego substratem dla kwasu mlekowego. Zmniejszenie kwasowości pochwy prowadzi do utraty naturalnej bariery ochronnej przed infekcjami, co – biorąc pod uwagę lokalizację ujścia zewnętrznego cewki moczowej – istotnie zwiększa skłonność do występowania stanów zapalnych pochwy oraz dróg moczowych.

Starzenie się sromu i krocza

Na podstawie badań histochemicznych wykazano, że skóra jest narządem zależnym od płciowych hormonów steroidowych, w związku z czym analogiczne zmiany dotyczą także skóry sromu i krocza.

Po menopauzie dochodzi w jej obrębie do:

• znacznego zmniejszenia elastyczności, wzrostu suchości skóry wynikającego z redukcją zawartości wody wewnątrz – i zewnątrzkomórkowej;
• zmniejszenia grubości skóry związanego ze stopniową utratą kolagenu i glikozaminoglikanów.

W okresie przekwitania dochodzi do utraty kolagenu skóry, ocenia się, że około 30% kolagenu w skórze zostaje utracone w trakcie pierwszych 5-8 lat po menopauzie, w dalszych latach roczna średnia utrata kolagenu wynosi około 2%.